تفاوت در شدت صداها در فرکانس های بالا زیاد است. دلیل این امر این است که فرکانس های پایین، در اطراف سر پراکنده هستند و تفاوت کمتری در شدت صدا وجود دارد - جدای از اینکه منبع صدا چیست - به جز هنگامی که منبع صدا بسیار نزدیک به سر باشد. در فرکانس های بالا، سر نقشی شبیه به سایه دارد و بالای 2 تا 3 کیلوهرتز تفاوت در شدت صوت نشانه های مفیدی را فراهم می کند. برای صوت های پیچیده که دارای محدوده ای از فرکانس ها هستند، تفاوت در الگوی طیف آنها در دو گوش ممکن است از اهمیت خاصی برخوردار باشد. این ایده که محلی سازی صوت برا اساس تفاوت در زمان رسیدن صداها در فرکانس پایین
برای مثال، صدای کلیک بدون در نظر گرفتن فرکانس آن می تواند محلی سازی شود. صداهای دوره ای که تنها هاونیک های فرکانس بالا دارند نیز می توانند به شرطی که میزان تکرار بسته ی صوتی زیر 600 هرتز باشد بر اساس تفاوت در زمان رسیدنشان محلی سازی شوند. از آنجا که بیشتر صداهایی که روزمره با آنها مواجه ایم پیچیده هستند و میزان تکرار آنها زیر 600 هرتز است، تفاوت در زمان رسیدن آنها می تواند در بیشتر موقعیت های شنیداری محلی سازی شود.
نقش لاله ی گوش و نیم تنه
نشانه های دو گانه برای در نظر گرفتن تمامی ابعاد محلی سازی صوت کافی نیستند. برای مثال، زمان رسیدن و شدت صوت نشانگر این نیست که صدا از جلو یا پشت یا بالا یا پایین می آید . چنین دقتی در تشخیص صوت نیز امکان پذیر است. تحت بعضی شرایط خاص، محلی سازی در یک گوش می تواند به دقت هر دو گوش باشد. ثابت شده است که انعکاس های صوتی از لاله گوش و نیم تنه در محلی سازی صدا نقش مهمی را ایفا می کنند. طیف صداهایی که وارد گوش می شوند توسط این انعکاس ها بستگی به منبع صدا تغییر می کنند. این فیلتر وابسته به جهت نشانه هایی را برای محل منبع صدا تعیین می کند. نشانه های طیفی تنها برای تعیین اطلاعات راجع به مکان منبع صدا مهم نیستند. آنها همچنین ما را قادر می سازند تا بدانیم صدا از درون می آید یا از محیط خارج. لاله ی گوش طیف صدا را در فرکانسهای پایین تغییر می دهد. تنها وقتی طول موج صدا قابل مقایسه یا کوچک تر از لاله ی گوش باشد، لاله ی گوش به طور قابل ملاحظه ای تحت تاثیر قرار میگیرد. این امر بیشتر در فرکانس های بالای 6 کیلوهرتز رخ می دهد.