قبل از خورانيدن نمك، همه بيماران گروه آزمون نسبت كمتر از 37/0 داشتند در صورتيكه بعد از آن 23 درصد از گوشها افزايش اين نسبت از سطح 37 را نشان دادند. همچنين در گروه مورد آزمون نسبت از 21/0 در خط موج (قبل از مصرف) به 30/0 در شرايط بعد از استفاده از نمك تغيير يافته بود. اين تغيير معنادار بود. تفاوت با تغيير نسبتا كمي كه در نسبت گروه كنترل بعد از مصرف نمك ايجاد شده بود، تفاوت آماري داشت (P=0.0003) شايد بيشترين كاربرد كلينيكي اين روش در گروه آزمون تعيين گوش فعال بود كه مي بايست تحت درمان قرار گيرد.
Ge و Shea (2002) دامنه CM را براي بيش از 2421 گوش و با تكنيك TT گزارش كردند.
دامنه بزرگتر CM، در بيماران مينيري (98/36) ميكروولت در مقايسه
مقدار اختلال شنوايي:
درجه كاهش شنوايي در بيماري مينير مي تواند در نتيجه الكتروكاكلئوگرافي به عنوان يك عامل به حساب آيد. با استفاده از روش TT ، Gibson، Prasher و Kilkenny (1983) معدل نسبت برابر با 35/0 (از 0 تا 59/0) را در بيماراني با كاهش شنوايي در منطقه 4000 تا 2000 هرتز به اندازه 40 دسي بل يا كمتر گزارش كردند. اين مقادير با افراد نرمال قابل مقايسه بود، (نسبت معدل 25/0 با محدوده 10/0 تا 63/0)
همچنين بيماراني با كاهش شنوايي بيشتر از 40 دسي بل در اين منطقه فركانس، نسبت از 29/0 تا 89/0 (معدل 51/0) را نشان دادند.
Dauman، Aran، Charlet de sauvage و Portman (1988) در حاليكه SP افزايش يافته دربيماري مينير را تاييد مي كنند، يافته هاي متناقضي را نيز ارائه مي كنند. آنها ارتباطي بين دامنه SP و طول مدت علائم يا آستانه هاي فركانسهاي اديومتريك بالاتر يا پايين نيافتند.
يافته هاي Mori، Asai و Sakagami (1990) و Asai و Mori (1989) با اين توصيف ها مربوط بود.